به نام خدا
امام صادق (ع) در تفسیر آیه ی: «وَ لَوْ نَزَّلْناهُ عَلى بَعْضِ الْأَعْجَمِینَ فَقَرَأَهُ عَلَیْهِمْ ما کانُوا بِهِ مُؤْمِنِینَ»(شعراء:198-199)و اگر آن (قرآن) را بر برخى از غیر عربزبانان نازل مى کردیم، و [پیامبر] آن را بر ایشان می خواند قطعاً به آن ایمان نمى آوردند، فرموده است:
« لَوْ نُزِّلَ الْقُرْآنُ عَلَى الْعَجَمِ مَا آمَنَتْ بِهِ الْعَرَبُ
وَ قَدْ نُزِّلَ عَلَى الْعَرَبِ فَآمَنَتْ بِهِ الْعَجَمُ فَهَذِهِ فَضِیلَةُ الْعَجَمِ.»
(مجلسی، بحارالأنوار،174/64؛ مرآة العقول،ج4، ص237)
اگر قرآن بر عجم نازل می شد، عرب به آن ایمان نمی آورد،
در حالی که وقتی بر عرب نازل شد، عجم به آن ایمان آورد،
و این مایه ی برتری عجم است.
البته آیه ی شریفه تفاسیر متعددی را بر می تابد، چنان‌که صاحب المیزان به آنها اشاره کرده است، با توجه به ذو وجوه بودن قرآن در واقع این یک وجه تفسیری صحیح از نظر اهل بیت (علیهم السلام) است. شاهد درستی این تفسیر
همین روایت امام صادق (ع) در تفسیر قمی و بحار الأنوار است که ایشان اعلم امت به معانی قرآن و مراجع ضمیرند، در حقیقت امام صادق علیه السلام از این آیه چنین استنباط فرموده اند.(نک: المیزان، ج15، ص363، بحث روایی ذیل همین آیه) نگارنده در اینجا در صدد روایت حدیث است نه اظهار نظر شخصی.
